Xa estaba a punto de dar a verba que voltaría a tranquilidade aos seus visitantes –D. Xan Martín xamais desdecíase– cando fitou encol da mesa o estuche das antiparras. Cun xesto maquinal abriunas, deitounas a cabalo do forte nariz e escomenzou a revisar o faixo de papeis que tiña diante de si. Era o anteproieito de imenso depósito para a Empresa, que tencionaban erguer nos tarreos de Ponte Alsina. A oficina téinica que os formulara algúns anos antes e que agora insistía neles co gallo da terminazón do irrisorio contrato, siñalaba a urxencia, cada día máis urxente, de desconxestioar a Casa Central, de ter un local axeitado para os camións, de alonxar o tráfico dos barrios aristocráticos. Ademais, tíñase que aporveitar os prezos, polo momento baixos, dos materiais de construción. Tudo esto, gracias ao agrandamento dos cristaes, aparecíaselle con carauteres nídios, cunha auguidade de visión que era, ao mesmo tempo, un pracer para os sensos e para a mente.

En troques, ao erguer a testa, a silueta dos dous homes que, engruados agardaban a resposta medios esvaídos nas somas do despacho, presentábaselle, confusa, desdibuxada, apenas perceptíbel.

E sin cavilar máis, con un soio movimento negativo, condenou irrevocablemente a seus dous peisanos á miseria...

Tradución: Eduardo Blanco Amor.

Edición e introdución: Antón Capelán.