A irmandade foi, desde os seus comezos, un dos atributos sobranceiros do galeguismo.

Da cultura galega entendida como arela e esperanza que une a decisión libre de cadaquén. Despois da súa opera magna dedicada ao idioma —o Diccionario galego-castelán— e logo da súa achega á memoria co relato dun período crucial para a recuperación cultural de Galicia no seu Os anos escuros, Xosé Luís Franco Grande dedica este libro á amizade. Unha homenaxe que, no ronsel do Libro dos amigos oteriano, une carácter individual e destino común co vencello no que se fundamenta a filiación libre, o da flexible e firme aperta da ilusión compartida. Corenta e nove retratos de persoeiros que, sen querelo, tamén van trazando, coma nunha inesperada silueta a contraluz, a personalidade e a vida de quen escribe.