Ni eta Gu, horra bizitza osoan gizakiak bizi duen dikotomia, batzuetan erosoa, besteetan gatazkatsua. Haurtzaroan eman zaion informazioarekin borroka egin beharko du gero, ahots propio bat aurkitu arte, begirada berriak, gogoeta iturri ezberdinak. Eta guztiaren lekuko erraldoia, itsasoa, haren inguruan umotu diren bizitzen kronikak poetari inspiratu dizkion presentzia infinitua, agortezina.

Barkamena eskatu behar dizuet
mende guztietako arrantzaleei,
itsasoaren garratzik
ezagutu gabe
itsasoaz idaztera
ausartzen naizelako.

Zer jakingo du horrek!
Hitzak josten soilik;
ba ote daki
antxoa eta sardina bereizten?

Ni ere, zuek bezala,
albarekin esnatzen naiz
eta ostantzarekin oheratzen.

Utz iezadazue
zuen mahaian esertzen,
zuekin kafe bat hartuz
diosala egiten
egunsentiari.