Augusto Casas foi un dos autores máis prolíficos da chamada xeración do 22, do 25 ou das Vangardas. Recóllense neste volume dous dos seus poemarios máis significativos, onde presenta unha poesía debedora da escola imaxinista de Amado Carballo, que derivou cara a unha dirección sentimental e saudosista que empapa o conxunto da súa obra, do que é claro exemplo Alén (1962). Servidume da treva (1965) foi o o seu derradeiro libro, que segue as liñas xerais da súa poética, e onde o autor parece consciente dunha vontade testamentaria, porque está configurado como unha especie de ´Libro dos amigosö. Manuel María cualificouno como libro melancólico e apaixonado, escrito con sinxeleza, e salienta a depuración no seu estilo e a nudez expresiva, así como o dialoxismo entre a paisaxe externa e a interior do poeta.