Había unha vez unha familia que tiña un fillo moi pequeno,
tan pequeno coma un garavanzo. Por iso decidiron chamarlle
Garavanciño. Un día cando a súa nai estaba facendo o xantar,
notou que lle faltaba o azafrán. Garavanciño axiña se ofreceu
para ir á tenda. A nai nunca o deixaba saír só da casa
porque tiña medo de que a xente non o vise e o pisase.
Pero Garavanciño insistiu. Díxolle á súa nai que iría cantando;
así, aínda que non o visen, sentiríano e ninguén o pisaría...
KALANDRAKA recuperou este relato de tradición oral, de estrutura
encadeada e ritmo acumulativo. Como todos os que pertencen
a este xénero, “Garavanciño” posúe un alto nivel pedagóxico
e contribúe a construír a mente dos primeiros lectores,
porque os contos populares son o nexo entre a cultura
dos maiores e o mundo moderno actual.