Uda hartan ez zegoen hondartzarik ez igerilekurik Nikolasentzat. Ez jairik, ez udalekurik. Ez lagunik, ez ibilaldirik. Urtean zehar bere gurasoen arteko harremana zailduz joan zen eta iraila etorri zain egon beste erremediorik ez zegoen, epaileak bien banaketa erabakitzeko. Nikolasek ezin zuen pentsatu udazkenaz gero ez zirela hiru izango telebistaren aurrean, ez zirela hiru plater izango mahaian, ez zirela hiru euritako izango euritako-ontzian... hobe esan, ez zuen pentsatu ere egin nahi. Bere begietara negar malkoak etortzen ziren eta aitonak besoen artean hartzen zuen estu-estu.

Este verano no habrá playa ni piscina para Nicolás. Ni fiestas, ni colonias, ni amigos, ni salidas. Hace ya meses que se ha complicado la relación entre sus padres y ahora sólo queda esperar hasta septiembre, cuando el juez decida su separación. Nicolás no quiere ni puede pensar que, después del verano, ya no habrá tres platos encima de la mesa a la hora de comer, ya no serán tres divirtiéndose delante del televisor, ya no encontrará tres paragüas en el paragüero...
A sus ojos vienen lágrimas, mientras su abuelo lo consuela entre sus brazos.