Iste libriño que tes nas mais, amigo lector, recollé un feixe de lembranzas, un “cariñento ramasllete de palabras” a decir do autor, que constitúen o homenaxe emocionado e sinxelo á Nai, a tódalas nais galegas. Non atoparedes nestas follas historias pintorescas, froito de maxins enfebrecidos, nin reviravoltas anecdóticas ou grandes sucesos. Ö traveso diste rosario de músicas literarias –orixinal xénero literario, que Neira Vilas inauguróu con Lar-, o autor transmítenos or recordoso da sua nenez ordenados ó redor da figura materna, verdadeira protagonista cuia grandeza humilde enche as páxinas do libro. Con iste tema, outros que non se chamasen Neira Vilas dibuxarían estampas sensibleiras ou caerían no salouco morriñento, pero o noso autor é inmune a estas doenzas porque a súa prosa ten o pouso do longo desterro e o celem e dos virtuosos: a sía lente sabe enfocar dende a perspectiva axeitada. Polo demáis, os fermosos dibuxos de Xosé Luis de Dios ensámblanse perfectamente no esprito da obra, de tal modo que non se sabe qué foi primeiro: se o texto ou as ilustracións.