Margot Sponer foi en 1935 seguramente a autora da primeira tese presentada
nunha Universidade, a de Berlín, sobre a lingua galega. Titulada
Altgalizische Urkunden ou Documentos antigos de Galicia, era
un texto semellante en forma e funcións ao que M. Pidal publicara en
1919 sobre documentos medievais casteláns. A Margot Sponer tocoulle
no Terceiro Reich vivir unha violencia extrema fronte á que nunca se
someteu. Neste estudo inténtase reconstruír, de maneira entrecortada
–os datos son irregulares–, unha vida de investigación, pero tamén de
dignidade, de respecto e de axuda aos demais que a levou a participar
na resistencia contra o nazismo en Alemaña. Apórtase documentación
sobre a preparación do seus traballos en Galicia en 1926, sobre a súa
elaboración e presentación en Berlín en 1935. Con esta súa tese e
como membro do Romanisches Seminar da Universidade de Berlín,
Margot Sponer apoiou a homologación da lingua galega como obxecto
da ciencia filolóxica europea e contribuíu á internacionalización da
nosa cultura como tradición de dignidade dende a Idade Media.
Nunha época durísima, Margot Sponer amosou respecto polo individuo,
capacidade para identificar e soster os principios éticos da convivencia
entre os seres humanos. Como outras persoas naquel tempo
pagou coa súa vida por defendelos.
Este libro trata de mostrar a súa forza como persoa, como investigadora
e como muller e de reivindicar para a tradición galega a súa
memoria.