A miña lingua materna é a miseria, a diáspora, o silencio, a intemperie. As miñas linguas maternas son todas estas a pesar meu ou para alegría miña, todas estas que escribo mal, con faltas de ortografía, con pouco vocabulario, todas mesturadas e todas erradas. Mais hoxe, eiquí, deixo de escoller. E deixo de mentir: unha lingua non é só unha colección de sons, é tamén un desexo, unha interlocución. O Tríptico do silencio son tres libros semellantes mais distintos, nas miñas tres linguas maternas, para tres comunidades lingüísticas, se é que iso existe. Cada un dos tres está escrito, á súa vez, mesturando os tres idiomas: porque iso somos nós, o non ter un idioma común, o ir facendo como podemos. E porque é necesario un esforzo para entender unha historia que foi negada, afinar o ouvido, deixarse incomodar e entregarse un pouco, tamén, a gramáticas imposibles.